Wieczór autorski Ryszarda „Sidora” Sidorkiewicza, Klub Dziennikarzy Pod Gruszką, 30 stycznia, godz. 18.00

Ma dwie ręce dwie nogi

I kość ogonową

Nazywa siebie człowiekiem

Rozwiązuje krzyżówki

Je nożem i widelcem

Nazywa siebie człowiekiem myślącym

Nie może patrzeć na zło

Na jego widok przechodzi

Na drugą stronę ulicy

Nazywa siebie

Dobrym człowiekiem

Wiersz, od którego rozpoczęłam relację ze spotkania literackiego w Klubie Dziennikarzy Pod gruszką we wtorek 30.01.2024 został napisany przez Ryszarda Sidora Sidorkiewicza, bohatera wieczoru. Osobą prowadząca spotkanie a równocześnie odpowiedzialną za muzyczne przerywniki był Robert Marcinkowski. Na stoliku leżały dwa ostatnie tomiki poezji – „Wiersze rozproszone” z obrazem „Ślepcy” Pietera Bruegla na okładce i „Tyle w nas niepogody” z obrazem „Deszczowy dzień” Paula Klee. Ryszard „Sidor” Sidorkiewicz mieszka w Olsztynie jurajskim w Małopolsce. Pisze wiersze od 1978 roku i publikuje w wielu czasopismach, antologiach, almanachach oraz w formie tomików. Brał i bierze udział w wielu konkursach zdobywając liczne nagrody. Za swoją działalność popularyzatorką i twórczą otrzymał wiele wyróżnień i odznaczeń. Panowie rozmawiali o twórczości poetyckiej – padło pytanie, dlaczego piszemy wiersze, jakie wiersze preferuje nasz dzisiejszy bohater – rymowane czy bez rymów, co stanowi inspirację. Pytanie o formę wiersza było o tyle ciekawe, że w tomikach Ryszarda „Sidora” Sidorkiewicza są wiersze białe i wiersze rymowane, a autor przyznał, że dla niego nie stanowi to problemu. Po krótkiej rozmowie Robert Marcinkowski zapowiadał – no to przejdźmy od teorii do praktyki i panowie czytali na zmianę wiersze z obydwu tomików. Po przeczytaniu porcji wierszy następowały muzyczne przerywniki, czyli piosenki z akompaniamentem gitary do słów znanych i mniej znanych autorów, które wykonał Robert Marcinkowski. To, co najbardziej przykuwało uwagę słuchających to puenty wierszy, które często są przewrotne i niespodziewane. Powodują, że wiersz pozornie lekki nagle robi się refleksyjny, zmuszający do analizy i przemyśleń. Na koniec mojej relacji chciałabym przytoczyć wiersz, który dla mnie jest przykładem tej umiejętności autora.

Zamknij drzwi

Kiedy wstanę i wyjdę

By nigdy nie wrócić

Zatrzaśnij zarygluj

Uwiąż na łańcuchach

Bo mogę się rozmyślić

Mogę zmienić zdanie

Więc zamknij za mną drzwi

Lecz na wszelki wypadek

Nie domykaj

Okna.

Anna Pituch-Noworolska