Paweł Szeliga

Paweł Szeliga (ur. 1970 r. w Nowym Sączu), poeta, prozaik, satyryk. Absolwent socjologii KUL. W latach 1995-2015 dziennikarz „Dziennika Polskiego” i „Gazety Krakowskiej”. W czasie studiów związany z lubelskim środowiskiem literackim, publikując prozę w wydawanym w tym mieście Ogólnopolskim Kwartalniku Literackim „Akcent”. Wiersze, prozę poetycką i opowiadania zamieszczał m.in. w „Akancie”, „Akcencie”, „Krzywym Kole Literatury” i „Magazynie Literackim”. Współpracownik ogólnopolskiego pisma satyrycznego „Twój Dobry Humor”, gdzie publikowano jego humoreski. Wybrane wiersze zostały przetłumaczone na język łemkowski i słowacki.

„Umieram każdej nocy” (wiersze) Kraków 1996,

„Im noc ciemniejsza” (opowiadania) Lublin 1996,

„Rzeźnia poetów” (wiersze) Kraków 1998,

„Śpiew kalekiego ptaka” (opowiadania) Kraków 1999,

„Na wariackich papierach” (humoreski i skecze sceniczne) Kraków 1999,

„Budzenie opowieści” (mikropowieść) Podkowa Leśna 2001,

„Przez mleczną drogę” (wiersze i proza poetycka) Kraków 2007.

widziałem dziś cienie zaklęte

w skamielinę na porowatej

powierzchni zachowały się

kształt ich nosów

kontury twarzy

a nawet

cienkie konary włosów

pokrywających kratery brody

cienie były wyraźniejsze

od rzucających je ciał

zatrzymane w bezczasie

przyglądały się z uwagą

brodatemu heraklitowi

który stanął w zaklętej w beton

wodzie gdy wszedł

po raz drugi do tej samej rzeki

sprzedałem dziś obrączkę

czternaście karatów, sto pięćdziesiąt dwa złote

za mało na buty, w których można by uciec

od dwudziestu trzech lat życia noszącego twoje imię

wystarczająco dużo na kolację przy świecach

ze stekiem, butelką burgunda, napiwkiem dla kelnera

i jedną nadpaloną świeczką, udającą nieudolnie romantyczny klimat

sprzedałem dziś obrączkę

zostawiła po sobie rów mariański odciśnięty na palcu

skóra nie potrafi go wypełnić, zapomnieć lat

przez które kruszec wrastał w kość

po samotnej kolacji mijałem kloszarda

karmiącego gołębie zeschniętym obwarzankiem

w jego oczach widziałem łagodność

a w szerokim łuku ramienia rzucającego okruchy była miłość

która poderwała się pod niebo z radosnym furkotem gołębich skrzydeł

13 maca 2018 r.

Dwa tygodnie po śmierci taty

mama stoi przed rozrputym

brzuchem szafy

Może byś chciał tę koszulę

Pyta

Ojciec prawie jej nie nosił

Koszula nie pachnie tanim tytoniem

unosi się nad nią lekki zapach lawendy

której nie lubią mole

W domu starannie ją składam

i wpycham głęboko na półkę

poza zasięg wzroku i rąk

jakbym bał się zarazić śmiercią

3 października 2016 r.

umarł człowiek kiedy odchodził

nawet liść nie zatańczył na wietrze

jego kroki zagłuszył brzęk talerzy

w kuchni i głośny śmiech

ludzi wracających ze spaceru

tylko jakieś dziecko obudziło się nagle

i płakało całą noc

ale to chyba kolka

do knajpy przez okno wpadają

liście tak pachną jakby

ta jesień była pierwsza a jej

wątły kręgosłup nie ustępował

pod naporem czasu

płynny bursztyn faluje

w kryształowej niecce pod ścianą

blisko fortepianu pijany poeta

zanosi się wersem jak dziecko

płaczem

w tej ciszy tykanie zegara

jest jak huk wystrzału

vincencie trzeba było

jęku całego wszechświata

zebranego w membranie

miękkiej muszli ucha żebyś

wyrzucił siebie na śmietnik

i zgrabnym ruchem pędzla

stworzył strzeliste cyprysy które

do dziś kłębią siwą brodę pana boga

ponad łąkami płyniesz

błękitna madonno odziana

w suknię cumullusa

gdy słońce wykreśla ścieżkę

ponad widnokręgiem

topią kolana w trawie pasterze pod lasem

ponad rzekami płyniesz

błękitna madonno

przyjmuje cię ta woda –

wielka kropielnica

błękit stapia się z błękitem

fala nie przekreśli

gładkiej powierzchni żyły

na ciemnej skórze ziemi

ponad kościołem płyniesz

błękitna madonno

wysoka wieża jak pika

targa twoją suknię

trzask rozrywanego ostrzem

materiału jest grzmotem pioruna

a łza ulewą która

pochłania i oczyszcza

usiądźmy przed drogą

usiądźmy przed drogą

ciemny mięsień zegara

stuka nerwowo na piersi ściany

drewniany dom rozprostowuje kości

trzaskają stawy sufitu

skrzypią kolana podłogi

usiądźmy przed drogą

niebo sczepił z ziemią

miodny plaster słońca

biały bandaż bocianów

przepasał widnokrąg

trzeba usiąść przed drogą

by ponieść ciepło drewna taboretu

w pusty świat miękkich kanap miasta

jak wyglądał twój bóg feuerbachu

gdy drzazga śmierci przeorała serce

czy był gromowładnym zeusem

czy może lokiem wikingów

przed którymi drżały zastępy

rogatych wojowników

a może twój bóg stworzony

lękiem pokoleń miał

miłość w błękitnych oczach

gdy chłodny oddech śmierci

zmierzwił twoją brodę

grube księgi traktatów

pękły jak greckie amfory

stratowane sandałami teban

by w smudze gwiezdnego pyłu

sześćdziesiąt osiem razy okrążyć ziemię

ludwik feuerbach 1804-72

twoje skrzydła zszywają

nitkę widnokręgu

ta wyspa smagana wiatrem

jest tylko plamą na miodnym pasku oka

nie potrzebujesz lądu

by płynąć pod elipsą nieba

wolny nawet wtedy gdy

ostry pazur wiatru oddziela

tlen od cząstek powietrza

zabijając życie

piękny jesteś albatrosie

wyniosły władco lodowej pustyni

bogu marynarzy fetyszu poetów

chmury nieustannie wybielają

twoje pióra a ocean jest dywanem

ponad którym płyniesz

w nieśmiertelność

nie pamiętam kiedy

posiadłaś tę niesamowitą

zdolność do bezgłośnego płaczu

w ciemności

osiągasz w tym prawdziwe mistrzostwo

ale jestem czujny

bezbłędnie rozpoznaję ciepłe

krople spadające na moje dłonie

zapachu soli zmieniającej się

w obłok pary nie sposób

z czymkolwiek pomylić

nie potrafimy już z sobą rozmawiać

kiedyś mówiłem

niebo

a ty dodawałaś

dziś nasze słowa

mijają się jak przechodnie na ulicy

dlatego gdy mówię

ty dodajesz

nie umiemy już z sobą rozmawiać

po dziesięciu latach

słowa znaczą tylko tyle ile im

sensu zapisano w słownikach