Grażyna Potoczek

Grażyna Potoczek mieszka i pracuje w Krakowie. Absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego. Kieruje Klubem Dziennikarzy „Pod Gruszką” w strukturach Biblioteki Kraków. Organizatorka wydarzeń kulturalnych, promocji książek, wieczorów literackich, koncertów, miniatur teatralnych, jubileuszowych spotkań dziennikarskich.

Za zasługi dla miasta w 2014 roku została uhonorowana przez Prezydenta Miasta Krakowa odznaką Honoris Gratia.

Na łamach prasy debiutowała w 2008. Swoje teksty, recenzje i krótkie reportaże podróżnicze publikowała w Informatorze Kulturalnym „Lamelli” wydawanym przez Śródmiejski Ośrodek Kultury, gdzie pracowała do 2016 roku oraz w „Almanachach Krakowskiej Nocy Poetów”, Gazetce „ViS a ViS”, a także w prasie ogólnopolskiej. Jej wiersze znalazły się w miesięczniku „Kraków i świat” oraz w „Gazecie Kulturalnej”.

Jest autorką książki o Klubie Kazimierz wydanej z okazji 30-lecia jego działalności i opowiadań publikowanych w „Literacie Krakowskim”. W 2022 r. wydała tomik poetycki „Wciąż jeszcze pytam” a rok później „Kolorowe bajki” – wierszowane opowieści o przygodach dzieci z ilustracjami Anny Mrowiec.

Kolejny tomik poezji „Nie pierwsza młodość” ukazał się w 2024 roku.

***

skanujesz wzrokiem tłum

nadaremnie szukasz

przyjaznych oczu

nie zapala się światełko

przenikające duszę

ludzie których mijasz

mają tylko plecy

Spotkałam go wczoraj

Przebrał się za człowieka

starał się być autentyczny

ale strój go uwierał

Jedynie wenecka maska

była prawdziwa

Przywołany z pamięci

obraz ukochanej kobiety

zatracił lekkość i wdzięk

niezapominajek

rozmył się w bezkształtnej obecności

zarysów twarzy i pustych oczu

Myśli rozbiegły się i nie wróciły

została fotografia

namacalny dowód

że przytrafiło im się szczęście

* * *

jak nadać słowom

właściwy sens

gdy zmierzch zdjął

słońca lśnienie z serca

jak zamknąć szczęście

w dolinie dłoni

jak tyle powiedzieć

i nie powiedzieć

Bez pośpiechu

mówisz mi

poczekam

Czuję w tym wyznaniu

smak stabilizacji

Zanurzam się w spojrzeniu jutra

Kiedy rzeczywistość zaczyna doskwierać

Nie jesteście mi przyjazne

Myśli moje

Rozszarpujecie ogniwa logiki

Nieszczęściami znajomych

Burzycie spokojny sen

A we mnie

Rośnie kamień

***

Urodziłam się w osobliwym stuleciu

czas przesuwał nowe obrazy

jak kadry filmu krótkometrażowego

świat zmieniał się przez te lata

tak jakoś naturalnie

bez dzikich wybryków losu

i upokorzeń ducha

to cieszy

nieustanie zadziwiał mnie człowiek

jego precyzyjne imaginacje

uniosły w przestworza maszyny

dotarły do ukwiałów

sprawiły że mogę przez ocean rozmawiać z córką

patrząc jej w oczy

ruchliwe skrzyżowanie mojej duszy

czasem się korkuje z nadmiaru wrażeń

ale cierpliwie czekam

na zielony sygnał

wiem

że gdy dojdę do znajomej rzeki

przejrzę się już w innej wodzie

***

lubię kontemplować

niebo po burzy

wymalowane sympatycznym atramentem

czarne płachty

znikają

błękit jeszcze trochę szary

zwycięskie

słońce moczy pędzle promieni

w kałużach

Zło nie wzbudza odrazy

Polemiki z sumieniem brak

Wodospady hejtu

huczą złowrogo

Zwykła uczciwość spłynęła

do bezdennej jaskini

A ty

z dumą wyznajesz

że potrafisz być

cięta jak brzytwa