MACIEJ NAGLICKI

          * * *

słowa zapisane

są

ogniotrwałe

wodoodporne

podatne tylko na wiatr

który je po świecie

rozsiewa

gdy opadną na żyzną glebę

rozkwitają w pamięci

czytelnika

jak najpiękniejsze

kwiaty

nie mogę uwierzyć

że pierwszy poszedłeś

tą drogą

z której powrotu nie mamy

w Sylwestrowy wieczór

samotny

z papierosem tylko

przy piecu gazowym

co lodowatą kuchnię

miał ogrzać

i Ciebie

zasnąłeś

czad kompan tej z kosą

wyrwał Cię z naszego grona

Ty co parę godzin wcześniej

martwiłeś się

moim upadkiem

bo zawsze przyjaźń

była Twoim druhem

i zawsze serce dawałeś bliźniemu

w ostatnią noc roku

dwutysięcznego szesnastego

siedziałeś sam

i poszedłeś sam

nie wierzę że Ciebie

już nigdy nie spotkam

że nie usłyszę

„Haneczko co u ciebie”

i kto Cię zastąpi

w robocie

ja nie wiem

a może z nieba

zawołasz do nas

jak kiedyś

„idź ty Bajoku Bajoku”

tli się powietrze

z minuty na minutę
zasłania ubywa oddala

z biurka od którego dopiero co
z almanachów tomików notesików
strzelają sylwestrowe fajerwerki
wierszy bezbronnych

pali się noc

spopielają się Nagliskałki
recenzja dla Krysi J.

pełgają płomyki refleksji

pali się noc

słowo ocala poetę

               (Maćku, teraz już i Tobie)

           * * *

Znicze ogrzewają

samotność grobów.

Nieuchwytna bliskość

Tych, co odeszli

jest jak przez szybę,

przez firankę,

przez sen…

A przecież byli… dopiero co…

… jakby wczoraj…

A gdzie są teraz?

Może tuż obok

może w nieskończoności,

a może wcale Ich już nie ma…?

A miłość, co sięga poza grób?

czy Oni ją czują…? odbierają…?

Kiedyś nas przecież kochali.

Ta miłość została w nas i tęskni…

Czasem znajomy zapach

przechodzi obok

To tylko ta starsza pani,

zapala światło pamięci

na grobie męża.

Zamykam oczy

i przywołuję nadzieję

cichym szeptem:

„Wieczny odpoczynek

Racz Im dać Panie…”

Pamiętam jak w grudniu 2015, Maciej Naglicki prowadził profesjonalnie mój wieczór autorski „Pod Guszką”. Za oknami sali Fontany mróz, lód, a on z właściwą sobie swadą wprowadzał gości w tajniki mej skromnej twórczości.
Pamiętam tez inne wieczory, gdy wśród mrozu i sypiącego śniegu, poetycka brać wkraczała do malowniczego Domu Kultury w Mydlnikach, na bronowickie karnawały, a przybyłych witał serdecznie organizator, chciałoby się rzec – gospodarz Maciej Naglicki. Tak rozpoczynał się, jak na karnawał przystało, korowód poetycki barwny od metafor.
Dziś wiemy, tak prowadzonych karnawałów przez Wodzireja Maćka, więcej nie będzie. Maciej zgromadzi nas literatów, raz jeszcze, w mroźnej, zimowej scenerii podczas ostatniego pożegnania, w jakże odmiennym nastroju od dotychczasowych spotkań, bowiem przejętych grozą tej śmierci.