Małgorzata Kulisiewicz

Absolwentka filmoznawstwa i polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, autorka esejów i recenzji filmowych i literackich, publikacji historycznych, realizatorka reportaży telewizyjnych. publikowała artykuły m.in.: „wSieci Historii”, „wNas, wPolityce”, w „Dzienniku Polskim”, na portalu „Film.org.pl”, „Magazynie Filmowym SFP” oraz w „Film and TV Kamera” i miesięczniku „Kino”.

Autorka książek poetyckich: „Inni Bogowie”, „Kot Wittgensteina i inne wiersze”, „Ciasteczka z ironią”, „Sprzedawcy jaśminu”, „Kinoptycznie” oraz zbioru opowiadań „dalEKOwzroczność”.

Jej opowiadania i wiersze były publikowane w „Lirydramie”, „Wyspie”, „Dzienniku Polskim”, „Nowych Myślach”, „BregArcie”, „Babińcu Literackim”, „Lamelli”, „Szufladzie.net”, „Poezji Dzisiaj”, „Metaforze Współczesności”, „Akancie”, „Hybrydzie”, „Literacie Krakowskim”, „Wytrychu”, „Post Scriptum”, „Helikopterze OPT”, na portalu „Pisarze.pl”, w „Gazecie Kulturalnej”,  „Bezkresie”, w „Stronie Czynnej”, w „Magazynie Horyzont”,   „Whisper of Sofly – Yearly Anthology of Poetry (Vol 2)”, „Contemporary Writers of Poland. On Life’s Path”, na portalu „Spillwords.com” oraz w licznych antologiach i almanachach. Kilkukrotnie wyróżniona w konkursach literackich i filmowych. Zakwalifikowana do finału ogólnopolskiego konkursu scenariuszowego Script Fiesty ze scenariuszem „Cienie Katynia” i nominowana do wyróżnień na Festiwalu Filmów Katolickich w Niepokalanowie za scenariusz i reżyserię filmu: „Wanda Półtawska. Życie w obronie rodziny” (Wydawnictwo WAM).

„Biały kot pije mleko.”

Czy jeżeli ja istnieję naprawdę

i widzę kota,

to czy on na pewno istnieje?

A gdy zamknę oczy,

on nie przestaje być?

Kot nie przejmuje się

moimi wątpliwościami

i wypija mleko ze smakiem,

potem znika

i nadal nie wiem,

czy naprawdę był.

w śmiech zamienia

surowe ciasto

w słodkie i lekkie

ciasteczka

złocisty bożek

błękitnej ironii

nas wybrał

czyścimy ciasteczka

z wyszukiwarki google

te z naszego życia

nie dają się tak łatwo

został w nas ślad

niezmywalny jak wróżba

Biały dar Boga

kolczyki i bransolety

bransolety i kolczyki jaśminowe

ofiarowuje ojciec

w przeddzień ślubu swej córce

mąż kładzie gałązki jaśminu

obok starego ciała żony

jako pożegnalny podarunek

Dar Boga

Biały Dar

niedaleko świątyni

sprzedawcy jaśminu

warzą los

strząsają śnieżny pył

z kwiatów

na drogę

bez powrotu

Moje oczy filmują niebo,

patrzę na kroplę

na źdźble trawy,

przeglądam się

w źródle czasu.

Źrenice jak kamera

ogarniają falujący los,

wodę, piasek, mgłę, i górę,

ziemię

jak nieustannie

odnawiającą się mandalę.

Ikona  ekranu

ratuje świat

na krawędzi.

Kino-życie,

zielony promień nadziei.

Przecież i tak jesteśmy

czyjąś opowieścią.

(ze zbioru opowiadań „dalEKOwzroczność”)

Zatrzymała się na środku ulicy. Słońce świeciło jaskrawym oślepiającym światłem. Obok przeszedł człowiek w białym garniturze. Bardzo młody, opalony, smukły, wyglądał jak wycięty z kolorowego magazynu. Wpatrywała się w niego uporczywie. Karty kobiecych pism glamour często błyszczały na jej biurku.  Tylu pięknych mężczyzn prezentowało się w reklamach, ale żaden nie dorównywał temu tutaj. Przystojniak wszedł do baru. W pubie siadła przy nim naprzeciw baru z lustrzaną płytą. Barman wyszedł z cienia.

– Co podać, madame?

Odwróciła się w kierunku mężczyzny w białym garniturze. Obok nie było nikogo. Zobaczyła tylko dym sączący się z popielniczki stojącej blisko.

– Pani pali dwa papierosy naraz. Czy coś się stało?

– A ten mężczyzna, który tu był? Widział pan, w którą stronę poszedł?

– Jaki mężczyzna? – kelner popatrzył na nią zdziwiony. – Od godziny nie ma tu nikogo oprócz pani.

– Ten przystojny przed chwilą.

– O tej porze jest tu przeważnie pusto. Szef musi zadbać o lepszą reklamę.

Wstała od stołu smutna i zniechęcona.

– Nie przejmuj się nim kochanie.

Mężczyzna w białym garniturze objął ją ramieniem. Jego głos brzmiał głucho na pustym przystanku.