Joanna Pociask-Karteczka

kontakt: j.pociask@geo.uj.edu.pl

Strona z pozostałymi informacjami: http://www.geo.uj.edu.pl/~j.pociask/

Tomiki poetyckie:

Na drugi brzeg, 1996, Wyd. Miniatura, Kraków.
Droga Krzyżowa, 1997, Wyd. AA i M, Kraków.
Zostańcie, 1999, Wyd. Miniatura, Kraków.
Twarze z gór, 2008, Wyd. Nauk. DWN, Kraków.

na Hali Kopieniec we wrześniu

Hala zawisła opustoszałymi szałasami
w białej atmosferze mgły

do zmierzwionych kopytkami turzyc
przytulają się skulone krople wody
nawet wiatr usnął na chwilę
i pozwolił wpełznąć myślom  

Hala rozpostarła ramiona w kuli szklanej planety
zawieszonej w oczekiwaniu na zimę

                                      wrzesień 2007

 

bądź pozdrowiony

                                Ojcu dr Jerzemu Brusiło 

którymkolwiek jesteś wymiarem
w jakiejkolwiek przestrzeni
czy w galaktyce
w kielichu fiołka
nabrzmiałym pąku kaczeńca
w nóżkach pędzącej gąsienicy
w tunelu dżdżownicy
czy na orbicie elektronu
w szalonym ślizgu fotonu
jonosfery
praoceanu

na pozbawionej rogów pożółkłej fotografii
w drgającej strunie harfy 

którymkolwiek jesteś wymiarem
w jakiejkolwiek przestrzeni
bądź pozdrowiony czasie

                         listopad 2007

 

z Alp

rozszalały się myśli jak skrzydła białych aniołów
nadkaskadami alpejskich łąk

myśli otulone obłokami
myśli ślizgające się na strumieniach słońca

rozszalały się myśli człowieka 
na granicy nieba i turni

a człowiek sam pozostał
w dolinie ciemnej i wąskiej
otoczony drzewami
ze słów dozwolonych

cicho cichusieńko

na granitowym głazie
rosa rozlewa bezsilność jak morze
ból wnika fraktalem między kryształy

to nic że nad nimi turnia niebosiężna
że śniegi konarami żlebów rozkładają ramiona

dziś skała wtula się w dno doliny i drży
cicho cichusieńko

w drodze do Pańszczycy

choć na morenie zawsze brakowało tchu
dziś lekko udźwignąć plecak ze wspomnieniami

nawet gdy kryształ Czerwonego Stawu 
zapada cieniem Koszystej w przeszłość
łatwo żeglować w ramionach doliny
bo serce odstawione na bok

gdy na morenie znowu zabraknie sił
oczy zamień na światło pajęczyny
rozpiętej na igłach kosówki jak welon

jak dobrze

jest góra którą zdobędą inne nogi
jest ląd do którego przybije inna łódź
jest miłość którą opisze nie to pióro

jak dobrze rozbić namiot
w dolinie pokory