Dariusz Piotr Klimczak

Dariusz Piotr Klimczak (ur. 31 stycznia 1973 r. w Pleszewie) - doktor nauk hum., literaturoznawca, krytyk literacki, wydawca, manager kultury i projektodawca NGO, specjalista dramy edukacyjnej, antropolog kultury i pedagog, uprawia twórczość poetycką i dramatopisarską (pseudonimy: Solidariusz Junosza Sobański, Darios I Pietrosanti). Do badań nad dramatem absurdu wprowadził termin "Absurdystyczne Misterium Mortis".
Po ukończeniu w 1997 roku polonistyki na Uniwersytecie Opolskim, na którym studiował także Sanctae Theologiae, doktoryzował się, cum laude, na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 2004 roku wykładał wiedzę o teatrze, podstawy wiedzy o literaturze, dramę na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz w Akademii Pedagogicznej w Krakowie. W latach 1997-1998 kierownik literacki Teatru Lalki i Aktora im. A. Smolki w Opolu, w latach 2006-2008 sekretarz Stowarzyszenia Pisarzy Polskich w Krakowie. Współpracuje stale z  L'Associazione dei Cultori di Storia Salesiana (ACSSA) oraz Istituto Storico Salesiano w Rzymie. Od 2009 roku prezes Zarządu Fundacji "Maximum". Oddz. Małopolski. Autor i ambasador ponad 15 projektów kulturalnych o zasięgu europejskim i ogólnopolskim (m.in. "Bałkańska Seria Literacka" przy wsparciu Unii Europejskiej EACEA, "Małopolska Wielu Kultur" z MRPO, "Odkryj pasję tworzenia", "Rodzinna Kronika Wigilijna" z "Mecenatu Małopolski" UMWM, "Myśląc ojczyzna" z Narodowego Centrum Kultury, "Literatura bez granic" z Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, "Czytanie sacrum" z Instytutu Książki).
Debiutował w 1997 roku opowiadaniem pt. Trupland i wierszami (m.in. Truskawkowość bytu) na łamach opolskiego kwartalnika "PrzezCzerń". Publikował na łamach wielu czasopism ("Topos", "Colloquia Communia", "Przestrzenie Teorii", "Studia Philosophica", "Pedagogika Kultury", "Alma Mater", "Barbarzyńca" etc.).
Członek Związku Literatów Polskich, International Association of Theatre for Children and Young People (ASSITEJ) w Sydney (Australia), Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego, Towarzystwa Naukowego Franciszka Salezego (TNFS) w Warszawie, Towarzystwa im. dra Henryka Jordana w Krakowie. Jego wiersze tłumaczono na język angielski, włoski i serbski.

Nagrody i stypendia

.         2008 - stypendium twórcze Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

.         2005 - wyróżnienie dysertacji pt. Śmierć w dramacie absurdu. Motywy tanatyczne w wybranych sztukach S. Becketta, E. Ionesco, S. Mrożka w Ogólnopolskim Konkursie na Najlepszą Rozprawę Doktorską z dziedziny nauk o kulturze zorganizowanym przez Narodowe Centrum Kultury oraz Instytut im. Adama Mickiewicza w Warszawie.

.         1997 - nagroda J.M. Rektora za wybitne osiągnięcia w nauce oraz pracy na rzecz środowiska akademickiego.

.         1995 - II nagroda w Ogólnopolskim Konkursie Dramaturgicznym "Szukamy Polskiego Szekspira" za sztukę Krwawe głowy, napisaną pod pseudonimem Solidariusz Junosza Sobański.

.         1990 - wyróżnienie w III Ogólnopolskim Konkursie Dramaturgicznym "Szukamy Polskiego Szekspira" za sztukę Spisek koronacyjny.

Książki:

1. Śmiertelnicy. Teatr absurdu Samuela Becketta w przestrzeni Misterium Mortis, Narodowe Centrum Kultury, Instytut Wydawniczy "Maximum", Kraków - Warszawa 2006, [Seria: "Trylogia Tanatyczna Teatru Absurdu", cz. I].
2. Mistyka błękitu. Eugenio Ionesco dramatyczna eschatologia absurdu, Narodowe Centrum Kultury, Instytut Wydawniczy "Maximum", Kraków - Warszawa 2008 [TTTA II].
3.  Tango śmierci. Sławomira Mrożka rzeczy ostateczne, Narodowe Centrum Kultury, Instytut Wydawniczy "Maximum", Kraków - Warszawa 2010 [TTTA III].
4. Rodzinna Kronika Wigilijna, (redakcja z ks. prof. Stanisławem Zimniakiem ISS), Instytut Wydawniczy "Maximum", ACSSA, Kraków - Rzym 2009.
5. Literatura - człowiek - wartość, (redakcja z dr. Agnieszką Sojką UJ), Stowarzyszenie Pisarzy Polskich, Instytut Pedagogiki Uniwersytetu Jagiellońskiego, Instytut Wydawniczy "Maximum", Kraków 2007.

Ponadto, opublikował ponad 20 artykułów naukowych.

 

Poezja:

1. Antologia: Krynickie Jesienie Literackie. Poezje - Eseje - Głosy, Stowarzyszenie Pisarzy Polskich, Instytut Wydawniczy "Maximum", Kraków 2007.
2. Antologia: Sfera 2. Almanach Koła Młodych SPP, Stowarzyszenie Pisarzy Polskich, Wyd. "Plus", Kraków 2006.
3. Portrety trumienne. Portrety tapczanne. Nagrobki, Wyd. Księgarnia Akademicka, Kraków 2003.

 

PRYWATNIE: Żonaty z... Literaturą. Pięcioro dzieci (córki: Prudentia, Varietta, Furiosa, ukochane bliźnięta: Kuk i Fitta). Uwielbia w skwarne lipcowe popołudnie, podczas sjesty, spożywać białą kulę mozzarelli i z braku lepszego trunku popijać piwko "Peroni" na schodach kościoła Il Gesu w Rzymie... i patrzeć, patrzeć w czyste lazurowe niebo z jedną chmurką... Wychowany na wielkopolskiej "gzice", nie stroni od "przysmaków" kuchni galicyjskiej (żur ze sknerami, tudzież typowo krakowska z(d)upa dewocyjna mentalnie zabielona, zwichnięta golonka lumpeninteligenta, kiszona kapusta z pustej beczki śmiechu, kołd(t)uny polane tłuszczą). Od 15. lat na emigracji w Małopolsce.

Ulubione cytaty

1. krakowski: "Kraków - burdel z wejściem przez zakrystię" (Tadeusz Boy-Żeleński).
2. rzymski: "Przyjacielu, który czytasz te słowa, dam ci pewną radę. Przystroiwszy głowę wieńcem z kwiatów, spełnij toast na cześć Bachusa, a uczyń to daleko stąd. Nigdy nie mów nie, jeśli możesz spędzić noc z piękną dziewczyną [lub chłopem - dop. aut.]. Gdy umrzesz, zostanie po tobie tylko stos pogrzebowy i kupa śmieci" (z epitafium Flawiusza Agrykoli).
3. pleszewski: "I czegu sie tak lachosz?" (zasłyszane)

 

WIERSZE:

 

PSALM KONSUMPCYJNY

 

Koryfeusz Chórku

Ku keczupowi wznoszę me oczy

Skąd wezmę musztardę

 

Moja kiełbasa jest z grilla

I jeść ją jakoś nie w smak

Ona bez keczupu jest martwa

A bez musztardy to cień

Keczup ją strzeże

Musztarda przy boku czuwa

 

Kiełbasa za dnia czeka nocy

Aż przypalimy ją na ruszcie

Gdy z piwkiem będziemy

Strzec gotówki wyjścia i przyjścia

 

Musztarda nadejdzie z keczupem

I z majonezem rozsadzi mi brzuch

Z frędzlami kaszkowatych jelit

Jak latawiec żołądek się uniesie

W dal.

I długo jeszcze będzie trawić szał

 

Chórek

Aż się otworzy konsumpcyjny raj

 

Razem (Tutti)

Teraz i po wszystkie czasy

Amen

 

 

(z tomu: Portrety trumienne. Portrety tapczanie. Nagrobki, Kraków 2003)

 

 

 

 

 

BUTA PAMIĘCI ŻAŁOSNY RAPSOD  (trawestacja z Norwida)

 

"Przechodniu powiedz szewcom - tu leżą mokasyny -

Prawym i lewym nogom wierne do ostatniej godziny"

D.K.  z tomu: Portrety trumienne. Portrety tapczanne

I
Czemu, Bucie, odklejasz się, obcas złamawszy o paździerz,
Przy przechodniach, co z kurwami zgrają - oko wybił glan? -
Język wawrzynem zielony i pasty woskowej dziś polan;
 Rwie się podeszwa i flek twój podrywa stopę jak tancerz.
 - Wieją, wieją cholewki i zawiewają na dziarze,
 Jak wymioty ruchome wosków wypastowanych po skórze.
 Sznurowania długie we splątaniu aż się zanoszą i ćwieki
 Pokłaniają się z góry zdartymi wkładkami
 Jak gwoźdźmi przebite zelówki, podeszwy i pięty...
 Jako wiele gzymsów, któreś dościgał czubkami...

 II
 Idą buty nadobne: jedne, podnosząc jęzora
 Ze skarpetami wonnymi, które wiatr w bucie rozrywa,
 Drugie, w zadek zbierając gzę, co się z podeszwy wykluwa,
 Inne, nogi szukając, choć przed ćwiekami zgrzybiona...
 Inne, tłukąc o ziemię wielkie krowiaste kopyta,
 Czego klekot w marszrucie jeszcze smętności przyczynia.
 
 III
 Szewce biją w kopyta posiniałe od podglebia,
 W prawidła bure od świerzbu biją pachołki służebne;
 Przeogromna cholewa, co się wśród nogów koleba,
 Młotka ostrzem o łuki, rzekłbyś, oparta pod-glebnie...
 
 IV
 Wchodzą w szafkę i toną... wychodzą w światło podeszew
 I czernieją na glebie, a blask ich zimny omusnął,
 I po czubkach, jak gwiazda spaść nie mogąca, psiakrew,
 Paluch wychylił był nagle i znów jak fala wyplusnął...
 
 V
 Doklej - doklej - aż kiedyś stoczyć się przyjdzie do śmiecie
 I czeluście zobaczym zdarte, co czyha za nogą,
 Które aby przesadzić, Dziura nie znajdzie sposobu,
Czubkiem twego platfusa zeprzem jak starą ostrogą...
 
 VI
 I powleczem korkiem, smęcąc ujęte snem buty,
 W bramy bijąc piętami, gwizdając w szczerby jęzorów,
 Aż się buty od Rycha porozklejają jak krowy,
 Stopy zemdlałe ocucą - pleśń z podeszwy zgarną muchy...
 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
 Doklej - doklej - -

(Kraków, styczeń 2013)

 

NAGROBEK PRZECINKA
Zawsze chciałem zostać apostrofem.

 

 

TESTAMENT MÓJ

Po śmierci chcę być skremowany.

Kremem Nivea

(z tomu: Portrety trumienne. Portrety tapczanie. Nagrobki, Kraków 2003)