Anna Kudzia

Urodzona w dzień zakochanych. Przemyślenia wprowadza na bloga, twierdzi jednak, że najlepsze wiersze napisała cierpiąc. Debiut poetycki na łamach VII Bronowickiego Karnawału Literackiego Mydlniki 2012. Jest absolwentką Uniwersytetu Jagiellońskiego na kierunku socjologia, ale rok ukończenia studiów skrzętnie ukrywa. Zarówno prywatnie jak i zawodowo zajmuje się obserwowaniem ludzi.

***

Mówią

Do mnie mówią

Słowami wiercą w brzuchu

Mówią o niczym

Słowotokiem burzą spokój

Drga dźwięk w gardle

Struny głosowe rozciągając

Trawi trzewia

Parzy zmysły

Odcina złymi słowami dopływ powietrza.

***

Rozbierz mnie

Od głowy poczynając

Szeroki zamek pociągnij

Lecz powoli

Rozbierz mnie

Rozsuwaj delikatnie

Na wysokości oczu bądź ostrożna

Potem nos, szyja, klatka piersiowa

Blisko brzucha zamek się zacina

Wzdłuż nóg przyspiesz

Do stóp już niedaleko

I zdejmij ze mnie gorycz.

***

„weselna para”

za Twoimi plecami ona,

za moimi on,

do ucha podpowiadają:

podnieś pięści

siebie broń.

***

Powieki muśnięte cieniem

Policzki pociągnięte pędzlem

Usta poirytowane błyszczykiem

Całe moje w Tobie szczęście.